یک دانشجوی خوشفکر با دغدغه تحول در گوشه ای از صنعت ایران
۱۹ فروردين ۹۷ ، ۰۶:۵۶
آفرین بر تیم برنامه ساز و گروه مهران مدیری
۱۸ فروردين ۹۷ ، ۰۰:۱۱
تلویزیون ایران یاد نمی گیرد
۱۸ فروردين ۹۷ ، ۰۰:۰۱
به امید خدا از دقایقی دیگر جلسات کاری امروز آغاز می شود
پانزدهمین روز بهار ... فروردین ماه به نیمه رسید
۱۵ فروردين ۹۷ ، ۰۸:۳۰
سه شنبه, ۱۴ فروردين ۱۳۹۷، ۱۱:۲۵ ب.ظ
سال ۱۳۹۷ سال حمایت از کالای ایرانی نام‌گذاری شد.
پیشنهاد اول
نام سال ۱۳۹۱ یعنی شش سال پیش، تولید ملی و حمایت از کار و سرمایه ایرانی بود. بله؛ درست خواندید. البته با توجه به بی ثباتی سطوح مختلف مدیریت در فرآیند تغییر دولت‌ها، احتمالا نام سال نو برای برخی از مدیران کشور جدید است. بنابراین طی روزهای آغازین کاری در همین فروردین ماه جمعی از مدیران دولتی، به این فکر می‌کنند که: خب امسال چه کار کنیم! پیشنهاد اول این است که در هر سازمانی که حضور دارید، در اسرع وقت یک گزارش عملکرد از سال ۱۳۹۱ بیابید. حتما کار سختی است. چرا که اساسا با واژه غریبی دست و پنجه نرم خواهید کرد. واژه عملکرد! اما اگر مدیر هستید، باید بتوانید چنین کاری انجام دهید. اگر بخواهید قدری سیستمی فکر کنید و مهارتی مانند #تفکر_در_طول_زمان را به کار بگیرید، بد نیست که نه تنها گزارش عملکرد سال ۱۳۹۱ بلکه روند عملکرد سازمان یا واحد سازمانی خودتان را طی این شش سال گذشته بررسی کنید. موضوع این است: عملکرد سازمان یا واحد سازمانی شما در حمایت از تولید ملی، کار و سرمایه ایرانی.
پیشنهاد دوم
لطفا تا اطلاع ثانوی در حمایت از کالای ایرانی هیچ همایشی برگزار نکنید و در همایشی با این نام شرکت نکنید! از کارهای مرسوم طی سال‌های گذشته در ایران، این بوده است که سازمانهای دولتی با تغییر نام سال، مجموعه‌ای از همایش‌ها را تعریف می‌کنند. اگر دغدغه عملکرد دارید، تا اطلاع ثانوی نه همایشی را برگزار کنید و نه در همایشی شرکت کنید. باید به جای تولید هزاران صفحه گزارشات بی‌فایده و هزاران نفر ساعت کار غیرتخصصی و کارهایی مانند برگزاری همایش و جلسات هم‌اندیشی عجیب و غریب، یک کار سخت انجام دهید. فکر کنید. بله؛ درست خواندید. فکر کردن کار سختی است. به ویژه برای یک مدیر ارشد دولتی و سیاستگذار بخش عمومی که مرتب از جلسه‌ای به جلسه‌ی دیگری در رفت و آمد است. از یک جای سازمان به جای دیگری در سازمان. گاهی از این خیابان به آن خیابان. برخی اوقات از شهری به شهری دیگر. و وقتی یک هفته کاری را مرور می‌کنیم، می‌بینیم تمام زمان کاری به جلسه گذشته است. جلسه پشت جلسه. انگار وقتی برای فکر کردن نیست. گاهی که از نزدیک با برخی از مدیران تعامل داشته باشید، در میان گفت‌وگویشان آگاهانه و غیرآگاهانه می‌گویند: فکر کردن نمی‌خواهد که ... یا می‌گویند: وقتی برای فکر کردن نداریم ... اگر می‌خواهید وقتی برای فکر کردن بیابید، لطفا تا اطلاع ثانوی نه همایشی در حمایت از کالای ایرانی برگزار کنید و نه در همایشی شرکت کنید، به جای آن قدری فکر کنید. فکر کنید به مدیریت زمان خودتان. فکر کنید به مدیریت کلام خودتان!
پیشنهاد سوم
تصمیم بگیرید که در بحران‌های پیش رو در سال جدید، وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی را مسوول کمیته ویژه رسیدگی به وضعیت نفتکش نکنید! دلیل این پیشنهاد ساده است. زمان آقای وزیر ارزشمند است. باید برای بحران‌ها، مدیر پروژه داشت. یکی از گام‌های کلیدی در مدیریت بحران، این است که بدانید در شرایط بحرانی، داشته‌های شما چیست. اعضای تیم چه کسانی هستند؟ رهبری این تیم بر عهده کیست؟ باید از قبل آماده بود. حمایت از کالای ایرانی، به خودی خود در وضعیت موجود ساختار مدیریت و اقتصاد کشور، یک مسأله بحرانی است. امید این که، شش سال بعد یعنی در سال ۱۴۰۳ دری به تخته نخورد و نام سال دوباره به حمایت از تولید ملی مربوط نباشد! یا اگر مربوط بود، چنین یادداشتی دوباره منتشر نشود. بالاخره این بحران کار دستمان می‌دهد؛ دیر یا زود.
سیدعلیرضا کاشی‌زاد
این یادداشت در دوازده فروردین هزار و سیصد و نود و هفت، در کانال تفکر سیستمی منتشر شده است.
۱۴ فروردين ۹۷ ، ۲۳:۲۵
امیرالمومنین علی علیه السلام
مَنْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلنَّاسِ إِمَاماً
فَلْیَبْدَأْ بِتَعْلِیمِ نَفْسِهِ قَبْلَ تَعْلِیمِ غَیْرِهِ
وَ لْیَکُنْ تَأْدِیبُهُ بِسِیرَتِهِ قَبْلَ تَأْدِیبِهِ بِلِسَانِهِ
وَ مُعَلِّمُ نَفْسِهِ وَ مُؤَدِّبُهَا
أَحَقُّ بِالْإِجْلَالِ مِنْ مُعَلِّمِ النَّاسِ وَ مُؤَدِّبِهِمْ
آن که خود را پیشواى مردم سازد
پیش از تعلیم دیگرى باید به ادب کردن خویش پردازد،
و پیش از آنکه به گفتار تعلیم فرماید باید به کردار ادب نماید،
و آن که خود را تعلیم دهد و ادب اندوزد،
شایسته تر به تعظیم است از آن که دیگرى را تعلیم دهد و ادب آموزد.
نهج البلاغه | سید رضی
ترجمه | سید جعفر شهیدی
۱۴ فروردين ۹۷ ، ۰۰:۰۷
- فساد یک امر سیاسی است و کنترل آن هم یک امر سیاسی است و در نتیجه نیازمند اراده سیاسی است. اما اینکه چرا فساد کنترل نمی شود باید به کارکردهای تصمیمات اساسی و ساختاری در کشور اشاره کرد.
- به نظر من در مورد ایران متاسفانه وضعیت فساد مالی و اداری اصلی ترین معضل "از رشدماندگی" کشور است و اگر می خواهیم رشد و توسعه پیدا کنیم اولین مبارزه باید مبارزه با فساد باشد.
- باید نهادهای نظارتی وجود داشته باشند که بهترین شکل آن نهادهای نظارتی مردمی، رسانه های آزاد، احزاب سیاسی واقعی و مستقل و تشکل های غیردولتی و جریان آزاد اطلاعات است که شفاف سازی کنند و این امکان را فراهم نمایند تا اگر جایی تخلفی صورت گرفت در همان مراحل اولیه به اطلاع مردم برسد و افکار عمومی اصلی ترین فشار برای کنترل مفاسد و جلوگیری از فسادهای بعدی باشد
حسین راغفر | دکتری اقتصاد
۱۰ فروردين ۹۷ ، ۰۱:۴۸
سطرهایی از مقاله نیما نامداری | تحلیلگر اقتصادی
هفته نامه تجارت فردا | تاریخ انتشار : ۹ دی ۱۳۹۶
در اواسط دهه 80 دکتر فرامرز رفیع‌پور در کتاب خود با نام «سرطان اجتماعی فساد» به نتایج پیمایشی استناد کرد که نشان می‌داد 75 درصـد شهروندان معتقد بودند که فساد در همه سطوح دولت وجود دارد و تنهـا دو درصد اعتقاد داشتند فساد اصلاً در حکومت وجود ندارد، کمی کمتر از نیمی از افراد در همین پیمایش فساد مدیران را یکی از مهم‌ترین موانع رشد مملکت قلمداد کرده بودند. شاخص‌های بین‌المللی هم نشان می‌دهد ایران وضعیت خوبی در فساد ندارد. بر اساس آخرین گزارش سازمان بین‌المللی شفافیت ایران در سال 2017 بین 167 کشور رتبه 131 را داشته است. بهترین رتبه ایران در سال‌های اخیر در این شاخص رتبه 95 (در سال 2005) و بدترین آن 168 (در سال 2009) بوده است. بر اساس نتایج این سنجش، به وضوح در 10 سال اخیر وضعیت فساد در ایران بدتر شده است. اما قضاوت درباره اینکه فساد سیستماتیک در ایران رخ داده نیازمند اطلاعات بیشتری است که در دسترس ما وجود ندارد. اما به وضوح می‌شود مشاهده کرد که فساد در سطوح مختلف فرادستان و فرودستان با سرعت بالایی در حال گسترش است.
نشانه‌هایی از شکل‌گیری فساد سیستماتیک را می‌توان این‌گونه فهرست کرد:
۱- از بین رفتن قبح فساد و رواج توجیهاتی در دفاع از آن در نسل جوان جامعه
۲- دشواری کسب‌وکار سالم در بسیاری از صنایع
۳- هشدارهای مکرر مقامات ارشد نظام از ایستادن در پرتگاه فساد
۴- بی‌میلی جامعه در شکایت قضایی از مصادیق فساد به دلیل تعدد موارد یا یأس از رسیدگی سریع
۵- شکست سیستماتیک تلاش‌ها برای اصلاح اقتصادی و کوچک‌سازی دولت
۶- تعدد پرونده‌های فساد اقتصادی و روند افزایشی تعداد این پرونده‌ها
۷- خروج جدی سرمایه از کشور و جذب سرمایه خارجی نزدیک به صفر
۸- سهم پایین مالیات بر درآمد شرکت‌ها و مشاغل از درآمدهای دولت که نشانه گستردگی بازار زیرزمینی است.
۰۹ فروردين ۹۷ ، ۰۲:۳۴
از چالش های نظام پولی - بانکی تا ساختار حاکمیت شرکتی در سازمانهای دولتی و شبه خصوصی
۰۹ فروردين ۹۷ ، ۰۲:۰۹
تلاش ما
۰۸ فروردين ۹۷ ، ۲۲:۱۳
فریدون مشیری
۰۸ فروردين ۹۷ ، ۱۱:۲۳
فرض کنیم!
۰۷ فروردين ۹۷ ، ۲۳:۱۹
سخن از فرهنگ، سیاستگذاری و قدری فرآیند تصمیم سازی ها
۰۷ فروردين ۹۷ ، ۲۱:۴۹
گفت‌وگو، سخن‌گفتن بی‌هدف و در حاشیه نیست. مهم‌ترین ویژگی گفت‌وگو هدفمندی و مسئله‌محوری آن است. در گفت‌وگو هدف اصلی حل مسئله‌ای نظری یا رفع مشکلی واقعی است. سازوکار انجام گفت‌وگو فهم سخن دیگری و نقد آن برای خلق مفهومی مشترک است. حمله به «دیگری» و دفاع از «خود» با «گفت‌وگو» تفاوت دارد. در فرایند گفت‌وگو طرف‌های گفت‌وگو برای حل مسئله‌ای مشترک هدفی مشترک را می‌پذیرند و براساس آن به فهم و نقد نظر و سخن همدیگر می‌پردازند. فهم سخن «دیگری» زمینه‌ساز نقد و نتیجتا سبب ایضاح و اصلاح آن می‌شود و به رفع و حل مسئله یا مشکل از درون همین سیر تدریجی گفت‌وگو می‌انجامد.
هادی خانیکی | دکتری علوم ارتباطات
۰۷ فروردين ۹۷ ، ۱۹:۴۳
خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی
۰۷ فروردين ۹۷ ، ۱۰:۵۸
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ،
وَ بَلِّغْ بِإِیمَانِی أَکمَلَ الْإِیمَانِ،
وَ اجْعَلْ یقِینِی أَفْضَلَ الْیقِینِ،
وَ انْتَهِ بِنِیتِی إِلَی أَحْسَنِ النِّیاتِ،
وَ بِعَمَلِی إِلَی أَحْسَنِ الْأَعْمَالِ
۰۷ فروردين ۹۷ ، ۰۷:۳۵
سه شنبه, ۷ فروردين ۱۳۹۷، ۰۲:۵۵ ق.ظ
نام سال، حمایت از کالای ایرانی شد. از چرایی و چگونگی این نام گذاری ها که بگذریم، باید درباره ساختار مدیریت و اقتصاد کشور دیدی واقع بینانه داشت. تردیدی وجود ندارد که حمایت از کالای ایرانی بسیار مهم است. اما برای حمایت از کالای ایرانی باید چه کار کرد؟ آیا باید فقط امسال از کالای ایرانی حمایت کرد؟ شاید اگر طی سالیان گذشته حمایت از کالای ایرانی، چه در سطح سیاستگذاری و چه در سطح اجرایی با ملاحظات فرهنگی و اجتماعی نمودی ملموس داشت، وضعیت امروز ما این گونه نبود که روزهای آغاز سال نو با التهاب کاهش ارزش پول ملی همراه باشد. کالای ایرانی قصه پر غصه ای دارد. با نام گذاری یک سال و چشم بستن بر ساختار مدیریت و اقتصاد کشور نمی توان انباشت مساله ها را در طول زمان نادیده گرفت. رضا امیرخانی سال ها قبل نوشته بود:
خانواده ای هست مفلوک. کار پدر بدانجا کشیده است که مجبور است طلای مادر بفروشد تا نان سفره فرزندان فراهم آورد و البته بیش از آن را نیز خرج خود کند...به پدر چه خواهید گفت؟ بی کاره؟ مفلس؟ معتاد؟ هر چه خواستید بگویید اما بدانید از چنین مردی بایستی ناامید بود. اگر کسی به فکر نجات چنین خانواده ای باشد، تنها به فرزندان جوان امید خواهد بست...
مادر یعنی وطن. طلا یعنی نفت. پدر یعنی دولت... این ملک پدرانی داشته است که برای حکومت، نه طلای مادر که خود مادر را نیز فروخته اند! در چنین خانواده ای تنها مایه نجات، همت فرزندان است... از پدر کاری بر نمی آید.
همت فرزندان نه باید با جوزدگی همراه باشد و نه با بی تفاوتی. فرزندان باید با نگاهی واقع بینانه به ساختار مدیریت و اقتصاد کشور، به تحلیل مساله ها، طراحی و اجرای راهکارها بپردازند. فرزندانی داریم که فقط خاطراتی از وطن دارند و رفته اند. فرزندانی داریم که آخرین خاطره ها را می سازند و در همین امسال از وطن خواهند رفت. فرزندانی داریم که گمشده این روزهایشان همت است. و البته فرزندانی هم داریم که اتفاقا مانده اند یا بازگشته اند و کمر همت بسته اند. این گروه آخر از نظر کمیت، به نسبت جمعیت فرزندان وطن تعداد زیادی ندارند. آنچه مهم است، پر فروغ کردن امید در ذهن و زبان این فرزندان گروه آخر است؛ نه امیدی واهی که امیدی واقعی. ایران مساله های حل شدنی فراوانی دارد. همت فرزندان امیدوار وطن این است که مطالعه کنند. بنویسند. سخن بگویند. انتقاد کنند. فکر کنند. مطالعه کنند. دوباره بنویسند. فکر کنند. بشنوند. دوباره بشنوند. فکر کنند. تیم سازی کنند. گفتگو کنند. مطالعه کنند. مساله کشف کنند. مساله حل کنند. شکست بخورند. یاد بگیرند. باز هم شکست بخورند. خسته شوند. اما ادامه دهند و باز راه حلی تازه بسازند. باز هم یاد بگیرند و فراموش نکنند که تنها مایه نجات، همت فرزندان است.
۰۷ فروردين ۹۷ ، ۰۲:۵۵
این افراد در اقلیت هستند؛ اما هستند
۰۷ فروردين ۹۷ ، ۰۱:۲۹